Dat mij dit zou overkomen, had ik nooit gedacht, een dreigende vroeggeboorte. Noah was 10 dagen over tijd. Drie weken geleden op maandag 5 september echter was bijna ons meisje al geboren. Wees gerustgesteld voordat je verder leest. Ik en de baby maken het goed nu. Iedere dag is er eentje in de buik en ik ben steeds minder moe. Hoe het allemaal begonnen is, weet ik nog steeds niet en ook de artsen hebben er geen logische verklaring voor. Maar ik zal jullie vertellen hoe het gegaan is. Om het van me af te schrijven en een eerlijk beeld te geven hoe het ook kan gaan in een zwangerschap.
Dreigende vroeggeboorte
Het begon allemaal op zondagmiddag, nadat ik rustig wat baantjes had gezwommen met twee buurvrouwen. Ik had wat lichte pijn in mijn rug, maar dat wijdde ik zelf aan mijn inactiviteit als zwangere toe. 😉 De pijn werd naar mate de avond vorderde steeds heviger, zo erg zelfs dat ik de verloskundige heb gebeld. Zij kwam om 22:00u in de avond en ontdekte geen ontsluiting gelukkig. Met het hartje van de baby was alles goed, dus het zal wel een vervelende vorm van rugpijn zijn zei ze. Slapen met paracetamol was het devies. Ik heb het geprobeerd, maar de pijn werd steeds erger. Ik kon niet normaal zitten, staan of liggen. Slapen lukte al helemaal niet die nacht, dus na 3x2 paracetamol tabletten die nacht en veel ijsberen heb ik om 6:00u in de ochtend de dokterspost gebeld. Ze waren heel vriendelijk, maar omdat er geen acute signalen waren zoals koorts of bloedverlies, kon ik maar het best wachten tot het spreekuur van de huisarts zou beginnen. Ik snapte het, maar ik kon die klok wel van de muur schieten, zo tergend langzaam ging de tijd. En de pijn werd niet minder helaas.
Om 8:00u gebeld met de huisarts en om 8:40 kon ik terecht gelukkig. Daar kreeg ik een urinetestje en werd toch ook weer gedacht aan spit of iets in de rug, omdat de verloskundige die avond ervoor ontsluiting had uitgesloten en ik geen koorts had. Dus proberen te rusten met paracetamol en de codeïne die ik kreeg voorgeschreven, was nu het plan. Thuisgekomen verging ik nog steeds van de pijn. Mijn werk afgebeld, nog een collega ingepraat dwars door de pijn heen en toen gaan 'liggen' met die paracetamol en codeïne. Maar het deed niets. Noah was inmiddels opgehaald door opa en oma. Na een paar uur geen verandering in de pijn, nog steeds even heftig in benen, buik en met name onderrug. De verloskundige gebeld, die adviseerde een osteopaat. Niemand dacht aan een dreigende vroeggeboorte. Maar na nog een uur vertrouwde ik het echt niet meer. Ik had nog nooit in mijn leven rugpijn gehad, mijn vorige zwangerschap ook niet, die verliep als een zonnetje. Ik had ook nog nooit zo veel pijn gehad, behalve dan met de bevalling en toen ik een nierbekkenontsteking had ooit in Thailand. Dus ik heb naar mijn eigen lijf geluisterd (de beste tip ooit die ik je kan geven in deze situatie, ken jezelf en handel daarnaar) en opnieuw de verloskundige gebeld dat ze NU moest komen om wederom te checken, want deze pijn was niet normaal.
Naar het ziekenhuis: kans op vroeggeboorte met 32 weken
Toen bleek dat ik een centimeter ontsluiting had. In tranen heb ik mijn vriend gebeld dat we naar het ziekenhuis gingen. Daar aangekomen moest ik aan een hartmonitor voor de baby en een weeënmonitor. Daar bleek wel echt activiteit op te zien en met de baby alles goed gelukkig. In sneltreinvaart overkwam me van alles: weeënremmers slikken, een prik in mijn bil om de longen versneld te laten rijpen van onze kleine meid en er werd gebeld naar de couveuseafdeling om een bedje vrij te maken. Ondertussen was mijn vriend ook aangekomen en de pijn iets gezakt in het ziekenhuis leek het, maar in de avond zwelde het in alle hevigheid weer aan. Zo erg zelfs dat ik tot twee keer toe morfine (in de vorm van Pethedine - lees hier meer over Pethedine en andere pijnbestrijding tijdens het bevallen) heb gekregen. En ik kan je vertellen dat ik geen mietje ben. Ik had al goed en wel inmiddels meer dan 24 uur pijn en het nare of rare was dat het niet weg te puffen viel. Het was een constante pijn. Zonder adempauze, die je normaal wel hebt met weeën. De bevalling leek ook te stagneren bij 2 cm ontsluiting (gelukkig!) en de vraag was toen voor de doktoren: is ze nu aan het bevallen of komt de pijn ergens anders van? Na de tweede keer een prik met morfine gehad te hebben, viel ik in slaap en in de loop van de dinsdagochtend werd ik toen pijnvrij wakker. Wat een verademing!
In de loop van de avond, zo rond 19u toen mijn vriend en Noah net op bezoek waren geweest, begon het echter weer lichtjes de pijn. In de avond werd de pijn ondraaglijker en weer contstant aanwezig. Ik heb werkelijk geprobeerd met een slaappil en paracetamol zelf te kunnen slapen, want liever geen troep in mijn lijf. Te meer omdat de verloskundige arts me terecht bewust had gemaakt van de verslavende werking van morfine. Ik had me ook helemaal voorgenomen om (als ik zou gaan bevallen) dit keer geen pijnstilling te nemen (vorige keer een pomp met Remifentanil), en al helemaal geen morfine omdat dat in de bloedbaan van de baby komt. Maar lieve zwangere die dit leest, hou er rekening mee dat een bevalling nooit te voorspellen is en het echt anders kan lopen. Dus toen ik midden in de nacht weer op een 9 zat op een schaal van 10 met de pijn, heb ik op de knop gedrukt om die Pethedine prik te krijgen. En die mocht ik ook meteen. Wat een verademing. Ik kan begrijpen dat het verslavend is, want het was heerlijk. Alle pijn weg en zo high als een tuinkabouter op Lowlands. Maar voordat je denkt dat dit een verkooppraatje wordt voor morfine: I was in real pain.
De volgende dag (woensdag inmiddels) was ik gelukkig nadat de boel was uitgewerkt weer pijnvrij en dat is zo gebleven. Ook de ontsluiting was niet meer verder gevorderd. Maar dat gingen ze ook niet meer controleren, om stimulans van de baarmoeder te voorkomen. Omdat de pijn zo A-typisch was (als je gaat bevallen, beval je en komt de pijn niet ineens een dag later weer terug), kreeg ik wel nog allerlei aanvullende onderzoeken in het ziekenhuis om de oorzaak van de dreigende vroeggeboorte te achterhalen en een verklaring voor de hevige pijn. Ik kreeg een urinetest, bloedafname, buikecho en een echo van mijn nieren op een gespecialiseerde afdeling. Gelukkig was alles goed. Het blijft daardoor helaas wel een mysterie waarom ik ineens weeënactiviteit kreeg bij 32 weken.
Alles was goed woensdag, alleen was ik toen nog kapot moe en geobstipeerd (buikpijn) van alle middelen die ik ingespoten had gekregen, met name door de morfine. Yep, to every high there is a low. Het is ook een bekende bijwerking van morfine. Woensdagnacht eindelijk redelijk normaal geslapen, voor zover dat gaat in een ziekenhuis. Donderdag was het feest helaas, want toen moest ik toch echt een klysma tot twee keer toe (sorry, ik scoor redelijk laag op schaamte) omdat ik nog steeds niet naar de wc kon sinds zondag. Maar dat was het minst erge van alles. Uiteindelijk hielp dat niet echt helaas, het onschuldige osmotisch werkende Movicolon wel en mocht ik naar huis op donderdagavond om het thuis aan te kijken.
Weer thuis!
Wat fijn om thuis te zijn! De dreigende vroeggeboorte (bij 32 weken) van onze dame was volledig geremd. Heerlijk geslapen in mijn eigen bed en weer bij mijn twee lieve mannen zijn was super fijn. Waarvan één zich een slag in de rondte had gewerkt om de zolder en babykamer af te krijgen. Ik ben echt heel trots en dankbaar dat hij dat allemaal gedaan heeft tijdens mijn ziekenhuisavontuur! Toen ik thuis was, was ik wel echt nog een vaatdoekje. Het voelde alsof ik net bevallen was, alleen met het verschil dat mijn baby nog in de buik zat. Met alle hormonale schommelingen van dien. Ik moest serieus al huilen zodra ik de buurvrouw zag. En waar ik me flink aan kon irriteren: perfecte bevallingsverhalen in al die mamatijdschriften waar ik nu eens tijd voor had om ze te lezen. Zo'n dame bijvoorbeeld die zelf hypnobirthing cursussen geeft en van haar eigen kind (met de kaarsjes aan) helemaal zelf bevallen is in haar opblaasbad in de woonkamer met liefdevolle man aan haar zijde. Je lees nooit dat iemand dan ineens een enorme fluxus in het bad krijgt en alsnog naar het ziekenhuis moet of dat het bad te laat was opgezet en de baby zich al aandiende op de trap naar beneden. Natuurlijk leest niemand graag horrorverhalen als ze zelf moeten bevallen nog, en wellicht ben ik wat jaloers dat geef ik toe. Daarnaast lijkt mij een beetje realiteitszin voor vrouwen die hun eerste kind verwachten, ook wel van belang. Zo leefde ik destijds helemaal naar de bevalling toe bij Noah, zo van dat wordt mooi en pittig, en daarna ben je happy met je baby. Wist ik veel dat het herstellen soms vervelender kan zijn dan de hele bevalling. (Ik had wel die fluxus gehad, 2 liter bloedverlies na bevalling) Daar hoor je nooit iemand over en dat lees je al helemaal niet in tijdschriften. Dus bij deze mijn not so pretty ziekenhuisfoto en mijn not so perfect zwangerschap, voor wie wil weten hoe het in het echt kan gaan.
Nu na drie weken voel ik me praktisch weer de oude. Wel ben ik vervroegd met verlof, dat moest van het UWV. Ergens vond ik dat wel jammer, want ik kon nog best wat afrondende werkzaamheden verrichten. En ik vond het best lastig dat verschillende instanties en mensen je ineens gaan behandelen alsof je gehandicapt bent. Maar goed, het is van het grootste belang dat onze dame er nog even in blijft en ik rust hou. Dus ik heb me daarbij neergelegd. Kan ik me lekker richten op de babykamer en thuis cocoonen. 🙂
Hoe kijken jullie aan tegen de bevallingsverhalen en tips in mamatijdschriften? En hoe heb jij je eigen zwangerschap beleeft? Ik ben benieuwd! Laat je het me weten in een reactie?
Liefs,
Chantal
10 Responses