Noah is begin deze maand naar het ziekenhuis geweest voor een kleine ingreep. Niets ernstigs gelukkig. Hij is geboren met een bijoortje en die hebben we laten verwijderen. Het had kunnen blijven zitten, dat schattige Shrek-achtige aanhangsel bij zijn oor. Hij had er geen last van. Maar we vonden het toch een fijner idee als het weg was en hij er bijvoorbeeld later niet mee gepest zou gaan worden. Op 9 oktober ging Noah onder het mes, en ik moet eerlijk bekennen dat ik dat heel spannend vond. Ik heb het dus ook wel wat uitgesteld, want mijn vriend wilde de ingreep liefst al laten doen toen Noah net een jaar was. Vanaf dat moment mocht het namelijk, had de huisarts ons laten weten. Een kleine ingreep. Maar wel eentje waar hij voor onder narcose moest. Hoe bereid je jezelf en je kind voor op zo'n kleine operatie in het ziekenhuis?
Tips voor het voorbereiden op een operatie in het ziekenhuis
In de week voorafgaand aan de operatie, heb ik een aantal dingen gedaan die het voor mij en Noah makkelijker maakte. Het was niet heel voorbedacht allemaal, maar het hielp mij ernaar toe te leven als moeder en het maakte het wat makkelijker voor Noah om het te begrijpen. Ga je binnenkort naar het ziekenhuis of misschien wel gewoon de huisarts, dan heb je wellicht iets aan deze tips:
- Maak het niet te groot en te zwaar. Je kindje heeft nog geen idee wat hem te wachten staat. Als je er geheimzinnig over gaat doen, of als je het als iets spannends benadert, zal je kind het al gauw ook spannend gaan vinden. Kinderen kijken nu eenmaal naar hun ouders om te begrijpen hoe ze zich moeten voelen. Vergelijk het maar met die momenten dat ze vallen en eerst naar jouw gezicht kijken. Als je schrikt, gaan ze huilen en als je lacht, krabbelen ze op en gaan vrolijk verder met wat ze aan het doen waren. Hou het dus vooral luchtig en matter of fact. Ik vertelde Noah bijvoorbeeld terloops dat we binnenkort naar het ziekenhuis zouden gaan toen we er langs reden, om even naar zijn oortje te laten kijken.
- Noah is helemaal gek van Nijntje. Thuis mag hij dat soms kijken als hij helemaal gaar is aan het einde van de dag. Ineens kwam toen een aflevering voorbij waarin Nijntje naar het ziekenhuis ging voor haar amandelen. Ik heb toen tijdens deze aflevering gezegd dat Noah ook naar het ziekenhuis gaat, net als nijntje. En we hebben de aflevering nog één of twee keer bekeken die week. Hier kan je hem zien:
- Van het ziekenhuis kregen we een boekje mee met plaatjes om te lezen over een moeder die met haar dochter naar het ziekenhuis gaat. Ik vond het idee leuk, maar het verhaal was wat lang en niet echt gericht op Noah's leeftijd. Ik heb dus zelf wat bij de plaatjes verteld, zodat hij een beetje een idee ervan kreeg. In de winkel zijn legio boekjes te koop overigens. Ik vind dat zelf wel een fijne manier om je beiden mentaal voor te bereiden. Tijdens het voorlezen leef je mee met de hoofdpersoon en beleef je het ook al een beetje zelf daardoor met je kindje. Bijvoorbeeld in het boekje Een operatie voor Fientje.
- Tot slot is het heel fijn om een liefdesobject mee te nemen, zoals een knuffel of zijn favoriete auto. Die kan hem steunen in het hele verhaal. Noah had tot voor kort niet echt zo'n knuffel of doek of wat dan ook waar hij gehecht aan is. Maar sinds Takkie is komen logeren (zie mijn vorige blog), is hij helemaal om. Takkie is zijn hondje en die ging ook mee voor zijn oortje.
Onder narcose: even doorbijten!
Het ziekenhuis zagen Noah en ik als een groot avontuur. Maar het ging natuurlijk niet zonder slag of stoot. De bovenstaande tips zijn dus geen garantie voor een vlekkeloos ziekenhuisbezoek. Want zodra de zuster een roze polsbandje wilde omdoen, zette hij me toch een keel op! En dat was niet vanwege de kleur, want stiekem is roze wel een beetje Noah's lievelingskleur. 😉 En soms is het ook gewoon echt even doorbijten als mama. Zelf hield ik het ook niet droog. Ik weet niet of een van jullie wel eens je kindje onder narcose hebben zien gaan? Maar ik kan je zeggen: it's not a pretty sight. 🙁 Noah ging flink tegenstribbelen toen hij het kapje op kreeg. Ik moest hem echt in de houtgreep houden. Dat mocht ik gelukkig wel zelf doen, maar daardoor zag ik van dichtbij zijn ogen wegdraaien en werd hij helemaal slap. Vooral de totale paniek bij zo'n kleintje en het wegdraaien van die oogjes, alsof je hem in laat slapen voor altijd. Vreselijk vond ik dat! Mijn moederhart brak..
Gelukkig werd hij na de korte ingreep van een half uurtje al snel de oude. Hij mocht vrijwel direct mee vanuit de uitslaapkamer. Eerst nog tegenstribbelend, totdat de plakkertjes van zijn lijf mochten en ik hem kon vasthouden. Op de afdeling had ik een lekkere chocodip voor hem meegenomen en er stond limonade. Wat was ik trots op hem! En dat mag best gevierd met iets lekkers dacht ik zo! Toen ik hem zo zag smullen, werd ik weer langzaamaan gerust en al gauw zat hij als vanouds lekker te kletsen over dat het nu niet meer donker buiten was.
Ons mannetje. Soms loopt hij door het huis te paraderen met een mandje vol spullen of loopt hij de trap zelf op en zegt hij: 'Ik ben stoer èn sterk'. En zo is het! 😉
Liefs,
Chantal
Ps: In mijn blog over waterpokken (met tips) kan je zien hoe het bijoortje eruit zag.
10 Responses