Oh wat zou ik graag willen dat er meer uren in een dag zitten. Meer uren om dingen te regelen voor het huishouden, meer uren om te knuffelen met Noah en mijn vriend, meer uren om te lezen, fotoboeken te maken, te bloggen, naar yoga te gaan, nieuwe recepten en gezonde producten uit te proberen en meer uren om... te slapen. Maar het leven van een mama is eerder te vol dan te leeg. En nu ik gestart ben met mijn mamablog, word ik helemaal met mijn neus op de feiten geduwd. Want de schaarse tijd die ik al had voor mezelf en mijn gezin, gaat nu op aan mijn blog. 😉
Er gaat een wereld voor me open aan social media die ik bij 'moet' houden, nieuwe contacten die ook enthousiast mamabloggen of op mijn blogs reageren (wat ik heel leuk vind, want dan is het dus geen verspilde moeite!), en dingen waar ik een beslissing over wil nemen: Ga ik reclame op mijn website zetten? Ga ik 'win-acties' doen? Ik heb eerlijk gezegd nog geen idee.
Maar terug naar de kern. Te veel dingen, te weinig tijd. Ken je dat gevoel? En hoe ga jij daarmee om? Daar ben ik wel benieuwd naar. Accepteer je de drukte in je leven als mama en geef je jezelf de tijd om te wennen aan iets nieuws (bloggen in mijn geval)? Of staat er bij jou ook zo'n kleine versie van jezelf te toeteren in je oor met een grote megafoon, net als die roeicoaches altijd aan de kant van het water? 😉
'Kijk daar dan, dat fotoboek, weggemoffeld in die doos onder tafel, nog steeds niet af!', 'Moet jij ook niet eens zelf je brood bakken met speltmeel als ontbijt en salades in elkaar draaien met allerlei bijzondere ingrediënten uit eigen tuin? Want met gezonde gewoontes krijg je vast een heel gezond en milieubewust kind, toch?', 'Oh, en wel genoeg liedjes zingen en boekjes lezen met Noah op je vrije dag hè?!'
Aaaaaah! Kan iemand die megagrote megafoon afpakken van dat kleine kreng dat in mijn oor staat te toeteren?! Ik ben haar helemaal zat namelijk. Maar wacht even, niet te snel. Ze staat daar niet voor niets te toeteren natuurlijk. Ook al heb ik haar niet uitgenodigd om in mijn oor haar tent op te slaan voor het weekend. Het idee van een roeicoach is dat hij of zij het water overziet en met de juiste aanwijzingen kan bijsturen waar nodig. Die kleine dame in mijn oor is misschien wel bang dat ik het allemaal niet meer overzie als mama en wil me graag helpen met haar 'goed bedoelde' adviezen. Alleen werkt het dus averechts bij mij, want ik was dit weekend helemaal van de leg over alles wat ik nog 'moet'.
Tijd voor een goed gesprek tussen die kleine dame en mijzelf. Niet in mijn oor, maar face-to-face in de spiegel: eyeball to eyeball.
Ik: 'Wat wil jij van mij?' Mini-me: 'Dat je alles goed doet als mama.' Ik: 'Maar als ik alles goed doe als mama, ben ik dan nog wel ik?'. Mini-me: 'Goeie vraag, je bent dan in ieder geval wel een perfecte mama'. 🙂 Ik: 'Ok, en waar zou Noah meer aan hebben; een perfecte mama of een echte? Mini-me: 'Hmmm, een echte zou ik zeggen. Maar je wil het toch graag goed doen als mama? Daar kan ik je bij helpen. Ik zeg je gewoon wat je nog moet doen. Zodat je niets vergeet' Ik: En kan ik dan ook af en toe zeggen wat jij moet doen? Wel zo eerlijk toch? Mini-me: 'Tsja, ja, dat zou wel eerlijk zijn ja. Goed, wat wil jij van mij dan? Ik: 'Dat je af en toe je grote mond houdt, haha!'
En zo werd het weer langzaam rustig in mijn hoofd. Goed bedoeld advies en commando's in mijn oor, ik luister er niet meer naar. Mezelf gek laten maken door wat de standaard is in blogland of onder milieubewuste biobabes? Not for me. Als er wat langer tussen mijn blogs zit, dan weten jullie bij deze: die is flink aan het knuffelen met Noah of gewoon even druk met mamadingen. En als we ontbijten met fabrieksbrood uit de supermarkt, so be it.
De beste timemanagementtip die ik je kan geven vanuit mijn hart is: zet die kleine dame in je oor af en toe uit en relax. Roei in je eigen tempo met de riemen die je hebt, maak er geen topsport van. Die gouden medaille heb je wat mij betreft sowieso verdiend! 🙂 Je bent immers mama.
Veel liefs,
Chantal
22 Responses