Dinsdagavond. De huistelefoon gaat over. 'Met mama, wanneer zie ik je weer? Ik verlang zo naar jou, en Noah..' Mijn moeder woont nu sinds een half jaar in een verzorgingstehuis op een gesloten afdeling. Dat klinkt heftig, maar het is juist fijn voor haar. Kleinschalige zorg wordt het ook wel genoemd, speciale zorg voor dementerende ouderen. Ze woont er heel gezellig met vijf andere dames en één heer in een huiselijke setting. Ik noem het altijd een studentenhuis, maar dan voor bejaarden. Ieder heeft zijn eigen kamer, er is een gezamelijke huiskamer en open keuken waar de zusters dagelijks verse maaltijden koken. Ongeveer één keer per maand help ik een avond met koken en uiteraard ga ik vaker langs of komt mijn moeder een dagje bij mij.
Nu was het al weer even geleden dat ik was langs geweest. Zondagmiddag ben ik daarom met Noah en mijn vriend bij haar langs gegaan. Ze was zo blij ons te zien, echt een verrassing! Noah heeft op dat moment ineens vijf oma's erbij. Iedereen leeft helemaal op met zo'n kleintje in de buurt. We zingen kinderliedjes van vroeger en Noah gaat kirrend van schoot tot schoot bij zijn 'oma's'.
Het is zo mooi mijn moeder zo trots te zien. De laatste tijd als ik bij haar ben met Noah, denk ik vaak aan hoe zij voor mij gezorgd moet hebben. Ze ging vaak 's nachts uit bed als ik riep om een flesje appelsap en mijn knuffel. Ze was altijd in de weer met het eczeem waar ik vroeger zo'n last van had. En mijn moeder bezat het eeuwige geduld als ik aan tafel weer eens alleen maar aardappels met appelmoes leek te lusten. 😉 De liefde van mijn moeder is eindeloos. Net als mijn liefde voor Noah. Zo iets bijzonders, moederliefde. Ik heb het altijd wel gevoeld van mijn moeder, maar nu weet ik pas echt wat het is en waardeer ik het des te meer.
Ik zou soms wel willen dat ik meer tijd had, om te knuffelen met Noah en om mijn eigen moeder vaker op te zoeken. De weken lijken voor bij te vliegen met vier dagen werk en in het weekend huishoudelijke of sociale verplichtingen. Gelukkig gaat het goed met mijn moeder waar ze nu zit. Ze mist haar eigen huisje wel soms, maar ze weet dat het beter is zo, nu haar geheugen achteruit gaat. En mijn zussen en ik hoeven ons geen zorgen meer te maken dat de thuiszorg haar op de grond vindt, moederziel alleen. Ze heeft nu dag in dag uit lieve mensen en goede verzorgenden om haar heen. En het mooie is, dat ze in het verzorgingstehuis nog als één van de beste functioneert. Met veel liefde en geduld legt ze haar buurvrouw aan tafel bijvoorbeeld uit dat het nu echt te donker is om 'naar huis' te gaan. Morgen is er weer een dag.
Een lief en fragiel vrouwtje, mijn moeder. Ze was laatst gevallen. Te snel opgestaan uit bed. Nu zit haar arm dik en blauw in het verband. 'Ik kan je niet zo tegen me aan drukken nu, zoals ik vroeger altijd deed', verontschuldigd ze zich bij het afscheid. 'Geeft niet mam', Ik voel hoeveel ze van me houdt en knuffel haar met dikke kussen in haar nek en op haar wang. Op dat moment ben ik weer even haar kleine meisje. Alles in het leven staat stil. Haar zachte wangen, haar geur. Er is er maar één die zo vertrouwd voelt: mijn mama.
Ik doe de deur achter me dicht. Door het raam heen geven we elkaar nog een dikke luchtkus, zoals altijd. Ik vang hem op en stop hem in mijn hart.
Liefs,
Chantal
17 Responses