Een paar weken terug had Noah bij mijn zus gelogeerd. Met kapotte knietjes kwam hij thuis. Maak je geen zorgen. Ze heeft hem niet met blote beentjes op de stenen laten kruipen. 😉 Niet zijn knietjes zelf waren kapot, maar de knietjes in zijn joggingbroek, van het spelen in de tuin! Hij had heerlijk vrij rondgekropen. Eerst wat onwennig, vlakbij de tuinstoel van mijn zus en later steeds verder de tuin in op ontdekkingstocht. Ze zijn die middag ook nog naar de speeltuin geweest in de buurt. Mijn nichtje ging met Noah de glijbaan af en wat denk je? Huilen!
Arme Noah. Omdat wij zo klein wonen, is hij helemaal niks gewend. Hij wist niet wat hij aan moest met de ruimte van een grote tuin en een speeltuin was maar eng. Mijn zus vroeg verbaasd of ik dan nooit met hem naar de speeltuin ging. Uhhh, nee, eigenlijk niet. Ik dacht in alle eerlijkheid dat Noah daar nog veel te klein voor was met zijn één jaar. Welnee zei mijn zus, ervaren moeder van vier. Hij moet lekker kunnen spelen en oefenen toch? Daar had ik een mooi staaltje goed bedoeld advies te pakken. Andere moeders zijn daar een kei in, met name zussen. 😉 Maar deze nam ik ter harte. Want ik vond het stiekem ook wel zielig dat Noah bang was van de glijbaan.
Op mijn eerst volgende mamadag ging ik op zoek naar een geschikte speeltuin. Maar dat bleek nog niet zo makkelijk voor een onervaren mama als ik. Tegenover ons huis is een heel klein speeltuintje, maar daarvan is de glijbaan echt te hoog en de grond eromheen te hard. Ik moest nog een boodschapje doen in de stad, dus ik nam me voor daarna met de fiets de buurt te verkennen. Ik had nooit zo gelet op speeltuinen. De stad stikt ervan weet ik, maar juist nu ik er één nodig had voor mijn dreumes, kon ik geen geschikte vinden! Na de boodschappen herinnerde ik me een groot grasveld met wat speeltoestellen en een basketbalveldje. Daar maar eens kijken. Al gauw bleek dat een speeltuin voor 14 jarige stadpubers om elkaar te ontmoeten en stiekem sigaretjes te roken. Noah en ik hebben even op het gras gezeten, een knijpfruitje gegeten en hup door met onze zoektocht.
Bijna wilde ik de moed opgeven en mijn zus gaan vertellen dat er echt geen speeltuinen voor dreumesen bestaan, toen ik me ineens de speelvereniging bij ons in de buurt herinnerde. We hadden nog een half uurtje voor Noah weer aan zijn middagslaapje zou beginnen, dus ik had een go. En jawel, speeltuin 'De doorbraak' was een doorbraak in onze zoektocht.
Er waren heel veel speeltoestellen voor alle leeftijden. Wel vooral gericht op iets grotere kinderen die kunnen klimmen en klauteren, maar ook Noah leek zich te vermaken. Niet met wat je zou denken. Ruimte om te kruipen en zand bleek genoeg. Zand had hij nog nooit van zijn leven gezien! Ik vond het geweldig hem zo blij te zien met het zand glijdend door zijn handjes. Vandaag had hij iets nieuws geleerd, in de speeltuin. Mijn moederhart was blij en gelukkig hem zo verwonderd te zien spelen in het zonnetje.
Er is niet veel nodig om een dreumes blij te maken en zijn wereld ietsje groter. Ga jij wel eens met je dreumes naar de speeltuin? En zo ja, hoe pak je dat aan? Wat vind je geschikt om te spelen en wat niet?
Liefs,
Chantal
PS: Ik ben van plan meer speeltuinen in Leiden te gaan ontdekken met Noah. Er zijn er een heleboel blijkt, die gekoppeld zijn aan een buurtvereniging. Bij Mamazing Places vind je nog meer leuke uitstapjes voor jou en je kleintje! En volg je me al via bloglovin of Facebook?
16 Responses