Zomaar een dag om gelukkig te zijn..

Je ziet ze niet van ver aankomen, die dagen waarop je je echt gelukkig voelt. Vandaag was zo'n dag en ik zou hem niet herkend hebben, als je me vertelde hoe de dag zou verlopen. Ik zou eerder verwacht hebben dat ik behoorlijk sip thuis zou hebben gezeten. De ingrediënten van vandaag: een ziek kind met al twee dagen buikgriep, de hele dag regen buiten, de hele dag met twee kinderen binnen, wasjes draaien en vrijwel geen tijd voor mezelf. Het kan natuurlijk dat ik gewoon enorm goed ben in omdenken, maar vandaag beschouw ik echt als een cadeautje. Het was als een soort zen-meditatie, waarbij ik midden in het nu kon zijn, omdat het nu aandacht vroeg en ik ook nergens anders hoefde te zijn. Heb jij dat ook wel eens? Dat je ineens midden op een doodnormale dag 'wakker' schrikt en je beseft: nu ben ik gelukkig? En dat terwijl ik notabene net begonnen ben in een boek dat me meer geluk zou moeten brengen, 'The happiness project'. Ik heb alvast maar een voorsprongetje genomen. 😉

Mijn geluk zit in een stoffig, kleinburgerlijk hoekje

Al twee nachten kon ik ons nieuwe bed verschonen, van de onverwachte spuuggolven van Noah. En afgelopen nacht eindelijk geen spuug, maar een flinke bloedneus die zijn toch al rode spidermandekbed nog roder kleurde. Zo ontzettend zielig voor ons manneke dat zo uitgekeken had naar zijn eerste schooldag. No go. Zo ontzettend zielig voor deze mama van twee, terug bij af, drie gebroken nachten op een rij. No sleep.

Dit zou de derde dag op rij binnen worden. En dat terwijl ik ook wel begon uit te kijken naar het normale leven, een leven waarin ik niet alleen moeder ben maar ook werk, uitga en structuur in mijn dag heb. Want een lichte neiging tot controle en overzicht (zeg maar gerust controlfreak) heb ik wel en je weer onder de mensen begeven, ontdaan van je lubbervel (postpregbelly) en je inzetten voor de mensheid, maakt gelukkig toch? Wauw, de mensheid, ja vraag me ook niet waar ik het vandaan heb. Ik heb ergens zo'n stemmetje dat zegt dat ik degene ben die ergens een lichtpunt gaat vinden dat vele mensen zal helpen een gezond en vooral gelukkig leven te leiden. Op zo'n manier dat zij zelf en de wereld waarin wij leven er ook nog eens beter van wordt. Nee, ik ben geen narcist die zichzelf heilig verklaard. En nee, ik heb het niet van mijn vader meegekregen (accountant, gericht op het kleinste detail en niet het grotere goed) en nee, ook niet van mijn moeder (de liefste receptioniste en thuiszorgvrouw ooit, die nu vooral zelf veel zorg nodig heeft). Dat stemmetje woont gewoon in mijn hoofd. Hoe het daar is gekomen, waar het zit en hoe ik er moet komen (bij dat lichtpunt dan), geen idee. Al leek er vandaag wel iets door te schemeren.

De dag begint rustig. Noah en mama in pyjama op de bank, bakje met zelfgemaakte havermoutpap van kaneel, appel en rozijn (trots op) oppeuzelend, tv kijkend naar een hysterische aflevering LEGO city op RTL8 (niet trots op). En we kijken lang tv,  want Noah is ziek en mama is moe. Lorelei kraait lekker in de box. Wanneer het tijd is voor haar ochtendslaapje, gaat de tv uit. Mama en Noah stappen samen onder de douche en kliederen wat aan met zeep, bootjes en lege Vanisch bakjes, die we vullen me schuim. Na de douche is het tijd voor koffie en Noah helpt me als een baas. Melk in de opschuimer doen, koffiecupje in de automaat, knopje drukken, schepje suiker erin (yes, i love it) en in een klein kopje schenken we voor hem dan ook zijn eigen koffiemelk, die hij steevast laat staan. Maar hé, hij hoort erbij en is groot. Dan drink je schuimmelk uit een net kopje. En we nemen iets lekkers erbij met wat fruit.

Lorelei meldt zich weer voor een voeding, en zo rolt de ochtend over in de middag, waarin we met de hele zak Duplo over de vloer verspreid torens hebben gebouwd die net zo groot zijn als Noah, met omgoois, dat is het leukst, een croissantje met Nutella hebben gegeten als lunch, met de LEGO van spiderman hebben gespeeld en zelfs de oude lego waar ik mee groot ben geworden deed nog dienst (meneer moest en zou met mama de molen nabouwen uit het boekje en zie op mijn Instagramaccount het resultaat, ook daar ben ik trots op, haha). Ook is er wederom tv gekeken (minder trots op, die tv knaagt altijd aan mijn geweten), toen ik even een was ging draaien en een flinke mand was ging opvouwen. Aan het eind van de middag hebben we koekjes gebakken, van havermout (gezond!) en veel suiker (ongezond!), o zo lekker. Ik ben fan van de zondige zoete recepten op Laura's Bakery.

Tussendoor was ik ook nog aan het oefenen met mijn nieuwe draagdoek, wat aan het posten op Instagram en probeerde ik voor de grap deze manier van rompertjes opvouwen uit. Maar ik ga er geen gewoonte van maken. Ik ben al perfectionistisch genoeg op andere vlakken. Met rompertjes wil ik kunnen slonzen. Ik kwak ze lekker op een propje in de commodela. En zo was het, al met al, een hele gewone dag.

Wat maakt gelukkig?

En toen zo'n gedachte, uit het niets ineens. Wauw, ik heb nog even verlof (no work, all play) en we mochten de afgelopen dagen nog even aanslonzen thuis doordat Noah ziek was (lees: in voedingstrui zonder make-up door het huis kuieren, mijn twee kleine koters kussen en knuffelen wanneer ik de overweldigende liefde voel opkomen en gooien met de kussens van de bank naar elkaar omdat Noah dan zo heerlijk kan schaterlachen). Aanslonzen, het is heerlijk. Redt de Dikke van Dale niet dit jaar, maar ik kan het iedereen aanraden. Het heeft niets met viesmaken te maken. Want na ieder spel- of eetmoment ruimen we op samen of ik in ieder geval. 😉 Dat geeft rust en overzicht voor iets nieuws dat zich altijd van zelf weer aandient in een gezin met twee.

Die gedachte maakte me gelukkig, en ik dook nog meer in het moment erdoor dan ik al deed. Ik kan helaas niet goed uitleggen hoe. Het heeft iets te maken met gedachtenloos zijn. Yep tegenstrijdig, de gedachte maakte me bewust van mijn gedachtenloosheid zullen we maar zeggen. En gedachtenloos, dat ben ik jammergenoeg niet zo vaak, want ik heb altijd wel iets te vrezen in de toekomst wat ik voor wil zijn met mijn gecontroleerde acties. Ook heeft het iets te maken met 'in het moment zijn', als in een meditatie, met focus, maar dan zonder de verplichte stilte. Kinderen maken nu eenmaal lawaai. 😉 O ja, en iets met relatieve schaarste (nog even verlof en geen schoolritme in de ochtend) net zoals met die twee dagen sneeuw die we hadden deze winter. Wat zag je iedereen ineens genieten. Niks gezeik over kou, gewoon sneeuwpoppen bouwen met je koters en 'en passant' de buren een gezellige sneeuwbal in hun nek gooien.

De mooi afgeronde, kant- en klare oplossing voor geluk die je misschien of misschien ook niet verwachtte aan het einde van dit blog, heb ik niet voor je. Zoals ik al zei, ik ben pas net in de leer gegaan (pagina 40 van mijn boek, geleend van een dierbare vriendin). Het licht heb ik ook nog niet gezien, en de bron van de stem niet gevonden. Maar ik weet wel dat ik er iets van wil maken, dit leven. De dagen zijn lang, maar de jaren kort. Dat realiseer ik me eens te meer als Facebook me zo lief weer confronteert met een fotootje van 4 jaar geleden. Een foto waarop Noah kersvers in zijn ziekenhuiswiegje ligt met oogjes nog dichtgeknepen als een Chineesje omdat de wereld wel heel hard binnenkomt. En de weg ernaartoe wat smal was. Met de nadruk op was. En 4 maanden geleden, (al weer 4 maanden geleden, shit), begonnen en beginnen we met Lorelei ineens weer opnieuw aan dit geweldige avontuur en begint Noah aan zijn eigen avontuur, de eerste grote zelfstandige stap, want hij gaat naar school. Na de buikgriep nu echt.

Wat hou ik van mijn kinderen. Wat hou ik van het leven. En wat gaat het snel. Fucking snel allemaal. Ik kan wel janken. Sorry, dit is deels onder invloed van borstvoedingshormomen geschreven, my God wat een emotroep is dat en ik huil al zo snel. Maar goed, waar was ik. O ja, het leven. Leef het, op jouw manier. Er is geen stemmetje dat je gaat helpen, het hoeft niet groots en meeslepend, en er is later niet meer tijd om te doen wat je ècht wil. De wereld redden ofzo. Dat is een illusie. Laatst nog gelezen in zo'n psychologisch tijdschrift, onderbouwt en alles. Die tijd is er later niet, die tijd is nu. Dus daarom: ga op tijd naar bed, floss je tanden en put on your sunscreen.

Voor mij is geluk luisteren naar de gedachten die mij helpen in het nu te zijn, en kleine dingen aan te pakken die ik in mijn gedroomde grootste leven later allemaal perfect zou doen. Iedere dag gezond en meeslepend eten wordt een opgave, maar een gezond ontbijt is haalbaar (trots op mijn havermoutpap die Noah lust).

En zo ga ik in het klein, met havermoutpap en een groots hart vol liefde, van start met mijn eigen 'Happiness project'.

Waar wordt jij gelukkig van?

Liefs,

Chantal